Strz. Jur Wołyński, ur. w 1901. r., Grodno, woj. białostockie, dorożkarz, żonaty, dwoje dzieci.
Zostałem powołany do wojska w 1939 r. w dzień mobilizacji do 81 Pułku Piechoty jako woźnica. Z 29 Dywizją Piechoty zostałem wzięty do niewoli sowieckiej za Równem, [w] Kostopolu, 18 września.
Wzięto nas ok. dziesięciu tysięcy żołnierzy, gonili nas aż do [brak], cały tydzień pieszo. W przykrych bardzo warunkach, w czasie podróży nie dali ani jeść, ani pić. Od czasu do czasu dali po kawałeczku chleba.
Potem odwieźli nas do Krzywego Rogu. Tam pracowałem w swoim zawodzie, moi koledzy pracowali w kopalniach. Cały miesiąc przepracowałem, otrzymałem 30 rubli zapłaty, dostawałem 400 g chleba dziennie.
Potem wywieziono nas na polskie [tereny], do Antopola. Tam pracowałem przy budowie szosy, warunki życia były możliwe.
I przeżyłem w niewoli do wybuchu wojny sowiecko-niemieckiej. Gdy wybuchła wojna, pędzili nas pieszo w głąb Ukrainy, maszerowaliśmy ok. miesiąca w ciężkich warunkach, dawali bardzo mało jeść, nie było nawet wody. Kto był słaby na zdrowiu, padł na szosę z osłabienia.
Tak przeżyłem aż do dnia amnestii. Po amnestii zawieźli nas do Tocka [Tockoje]. Na podróż dali po 500 rubli każdemu.
Wstąpiłem do polskiej armii w Tocku [Tockoje], do 6 Dywizji, a obecnie znajduję się w Wojsku Polskim, Ośrodek Zapasowy przy Dowództwie Etapów [Ośrodek Zapasowy i Etapów Armii Polskiej na Wschodzie].
8 marca 1943 r.