Warszawa, 15 lutego 1950 r. Aplikantka sądowa Irena Skonieczna, działając jako członek Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce, przesłuchała
niżej wymienioną osobę, która zeznała, co następuje:
| Imię i nazwisko | Wojciech Pietrusiński |
| Data i miejsce urodzenia | 29 marca 1895 r., Kocerany, pow. Grójec |
| Imiona rodziców | Józef i Józefa z d. Pyrka |
| Zawód ojca | rolnik |
| Przynależność państwowa i narodowość | polska |
| Wyznanie | rzymskokatolickie |
| Wykształcenie | umie pisać i czytać |
| Zawód | dozorca |
| Miejsce zamieszkania | Warszawa, ul. Żurawia 8 m. 41 |
| Karalność | niekarany |
Wybuch powstania warszawskiego zastał mnie w domu przy ul. Żurawiej 8. Do 2 października 1944 roku, czyli do dnia kapitulacji, nasz odcinek Żurawiej zajmowali przez cały czas powstańcy. Dnia tego duża część ludności z naszego odcinka opuściła domy. Niemcy kierowali nas na Okęcie. Tutaj, przy końcu ulicy Grójeckiej, przenocowaliśmy. Rano następnego dnia każdy mógł już udać się, gdzie chciał, nie wolno było tylko wrócić do Warszawy.
Reszta ludności, która pozostała na naszym terenie, jak słyszałem, była w następnych dniach wyprowadzana w tym samym kierunku co nasza grupa. Najdłużej pozostała w naszym domu Bronisława Walczewska (zam. obecnie ul. Żurawia 8 m. 25), od której, jak i od innych, dowiedziałem się, że na naszym terenie Niemcy żadnych zbrodni nie popełnili.
Na tym protokół zakończono i odczytano.