Warszawa, 16 lutego 1950 r. Sędzia Janina Skoczyńska, działając jako członek Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce, przesłuchała niżej wymienioną osobę, która zeznała, co następuje:
| Imię i nazwisko | Cecylia Skalska z d. Rosłan |
| Data i miejsce urodzenia | 10 października 1902 r., Chylice k. Warszawy |
| Imiona rodziców | Józef i Anna z d. Hakowska |
| Zawód ojca | rolnik |
| Przynależność państwowa i narodowość | polska |
| Wyznanie | rzymskokatolickie |
| Wykształcenie | 4 klasy szkoły powszechnej |
| Zajęcie | przy mężu |
| Miejsce zamieszkania | Warszawa, ul. Czackiego 3/5 m. 11 |
| Karalność | niekarana |
Wybuch powstania warszawskiego zastał mnie w domu przy ul. Czackiego 3/5. Ulica nasza zajęta była przez powstańców do pierwszych dni września 1944 roku. W początkach sierpnia ludność z ul. Krakowskie Przedmieście Niemcy wyprowadzili do osłony czołgów, które wjechały w Świętokrzyską. Na skutek silnego ognia ze strony powstańców nie zdobyli jednak barykady znajdującej się przy rogu ul. Czackiego i musieli się wycofać. Słyszałam, że parę osób wziętych na osłonę czołgów zginęło w tej akcji. O zbrodni tej dowiedziałam się od mojej córeczki, 10-letniej Wandy, która w chwili wybuchu powstania znalazła się przypadkowo na Krakowskim Przedmieściu i nie mogła przedostać się już do domu. Nie była ona wzięta na osłonę czołgów, gdyż Niemcy pozwolili dzieciom zostać w domach.
Gdy powstańcy odbili komendę miasta (Krakowskie Przedmieście 1), gdzie moja córka przebywała, przeprowadzili ją do domu. Później już o żadnych zbrodniach niemieckich na naszym terenie nie słyszałam.
8 września wieczorem powstańcy wycofali się z naszego domu. Następnego dnia rano do domu naszego weszli Niemcy. Początkowo rzucili granat do piwnicy, nie uczynił on jednak żadnej szkody mieszkańcom przebywającym w niej. Następnie kazali wszystkim wychodzić. Pozwolili nam wziąć ze sobą, co chcemy. Jak sobie przypominam, wychodziliśmy z ulicy Czackiego w grupie osób tylko z naszego domu. Doszliśmy do placu Piłsudskiego, gdzie było już więcej ludzi z innych domów i ulic.
Lokatorzy domów nr 4 i 9 przy Czackiego przebywali w naszych piwnicach i wyszli razem z nami.
Z placu Piłsudskiego Niemcy zabrali mojego syna, 14-letniego Tadeusza, wsadzili go do samochodu pod eskortą trzech Niemców i wywieźli w stronę Woli. Do tej pory syn mój nie wrócił. Nas poprowadzili Wierzbową, Elektoralną, Chłodną, Wolską, do kościoła na Woli, nie pamiętam, którego. Następnego dnia wywieziono nas z Dworca Zachodniego do Pruszkowa.
Po powstaniu słyszałam kiedyś, jednak już dzisiaj nie pamiętam, kto to mówił, że pod numerem 4 przy ul. Czackiego Niemcy rozstrzelali kilka osób, a ciała ich spalili. Nic jednak bliżej o tej zbrodni nie wiem.
Na terenie ul. Czackiego ekshumację mogił przeprowadzał PCK. Może tam będą mieć jakieś bliższe informacje o liczbie zabitych i dniu zbrodni.
Na tym protokół zakończono i odczytano.