Warszawa, dnia 23 stycznia 1946 r. Sędzia śledczy II rejonu Sądu Okręgowego, w osobie p.o. sędziego Haliny Wereńko, przesłuchała niżej wymienioną w charakterze świadka. Po uprzedzeniu świadka o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie i o treści art. 107 oraz o znaczeniu przysięgi, sędzia odebrała od niej przysięgę na zasadzie art. 109 kpk. Świadek zeznała, co następuje:
| Imię i nazwisko | Józefa Jurkowska |
| Stan cywilny | panna |
| Data urodzenia i miejsce urodzenia | 23 grudnia 1892 r., [nieczytelne] |
| Imiona rodziców | Stanisław i Stanisława z d. Pytel |
| Wyznanie | rzymskokatolickie |
| Zawód | pielęgniarka w Szpitalu im. Karola i Marii, ul. Leszno 136 |
| Wyznanie | rzymskokatolickie |
| Przynależność państwowa i narodowość | polska |
| Miejsce zamieszkania | […] |
Wybuch Powstania Warszawskiego zastał mnie w Szpitalu im. Karola i Marii przy ul. Leszno 136 w Warszawie, gdzie byłam przełożoną pielęgniarek. W pierwszych dniach, w miarę napływu rannych, dzieci zostały zgrupowane w pawilonie S. Byli u nas ranni powstańcy i z ludności cywilnej oraz kilku żołnierzy niemieckich.
6 sierpnia po raz pierwszy przybył do nas oddział żandarmerii niemieckiej. Między godz. 9.00 a 10.00 rano obsadzili wyjście i zapytywali rannych Niemców jak ich traktowano.
Z naszych lekarzy rozmawiał z nimi dr Rogalski. Ranni Niemcy wydali nam dobrą opinię, po czym żandarmi wycofali się. Pomiędzy godziną 12.00 a 15.00 przybył do szpitala oddział kilkunastu Kałmuków pod dowództwem niemieckim. Znajdowałam się wtedy w pawilonie gospodarczym, gdzie prócz służby szpitalnej przebywała ludność cywilna z okolicznych domów chroniąca się u nas. Kałmucy kazali wszystkim wyjść.
Znalazłam się w grupie ok. 30 osób. Byliśmy więc pierwszą grupą wyprowadzoną ze szpitala. Później dowiedziałam się, iż tych grup było kilka. Nas przeprowadzono ul. Leszno, Górczewską do fortu Bema. Po wyprowadzeniu ze szpitala Kałmucy oddali nas żołnierzom niemieckim (formacji nie rozpoznałam), którzy nas doprowadzili do fortu. Tu podoficer niemiecki wylegitymował wszystkich, zwolnił starsze osoby, młodsze zatrzymując. Grupa starszych przeszła do Jelonek. Zdolnych do pracy wysłano na roboty do Niemiec.
Udało mi się dostać do Jelonek, gdzie spotkałam i swą siostrę, i Stefana Staszewskiego, kierownika kancelarii naszego szpitala. Później dowiedziałam się, że z naszego szpitala w drugiej turze wyprowadzono personel i mogących chodzić chorych z pawilonu chirurgicznego. Ciężko ranni pozostali i, jak mi mówiła Zofia Siekielska (obecnie zam. w Warszawie przy ul. Działdowskiej 1), byli wyniesieni ze szpitala i na rozkaz Niemców pozostawieni na rogu ul. Leszno, Młynarskiej i Górczewskiej, po czym ślad po nich zaginął.
W drugiej grupie wyszły pielęgniarki: Maria Rządkowska i Kazimiera Gierałtowska (obydwie zam. w Warszawie, ul. Kleczewska 13).
W grupie trzeciej wyprowadzono pozostały personel, m.in. dr. Bogdanowicza, Wandę Moenke (zam. ul. Kleczewska 13), Wandę Dąbrowską (zam. w Aninie) i część dzieci.
Część dzieci pozostała bez opieki na terenie szpitala, gdzie oddziały niemieckie miały pozycje, i znalazła się w ogniu walk. Dzieci częściowo zginęły od strzałów, częściowo zaginęły bez wieści. Część pracowników jak Michał Kostyra i inni, ukrywając się w kanale, przebywała dłuższy czas na terenie szpitala.
Na tym protokół zakończono i odczytano.