Dnia 28 czerwca 1947 r. w Osieku, pow. sandomierski, Okręgowa Komisja Badania Zbrodni Niemieckich z siedzibą w Radomiu, Ekspozytura w Staszowie, w osobie byłego Sędziego Albina Walkiewicza, adwokata w Staszowie, przesłuchała niżej wymienionego w charakterze świadka bez przysięgi. Po uprzedzeniu świadka o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania i o treści art. 107 KPK świadek zeznał, co następuje:
| Imię i nazwisko | Stefania Wiśniewska |
| Wiek | 50 lat |
| Imiona rodziców | Józef i Florentyna |
| Miejsce zamieszkania | Mikołajów, gm. Osiek |
| Zajęcie | rolniczka |
| Wyznanie | rzymskokatolickie |
| Karalność | niekarana |
W 1943 roku Niemcy schwycili mojego syna Mieczysława Wiśniewskiego, porucznika i dowódcę oddziału partyzanckiego, po bitwie w lasach koło Biłgoraja, gdzie wówczas mieszkaliśmy. Syn był wtedy czterokrotnie ranny, mimo to przez trzy dni bili i męczyli go, a w czwartym dniu jeszcze żywego oblali benzyną i spalili.
Do 1943 r. byłam na Wołyniu i stąd wiem, że w początkach rzezi Polaków przez Ukraińców Ukraińcy otrzymali broń od Niemców. Gdy skarżyliśmy się przed Niemcami na postępowanie Ukraińców, Niemcy nie ścigali zbrodni ukraińskich, lecz radzili nam, abyśmy to samo robili z Ukraińcami, co Ukraińcy z nami.
Nic więcej nie wiem.
Stefania Wiśniewska oświadcza, że jest niepiśmienna, na jej prośbę podpisał za nią [nieczytelny podpis].