Dnia 18 grudnia 1945 r. w Radomiu Sędzia Śledczy II rejonu Sądu Okręgowego w Radomiu, z siedzibą w Radomiu, w osobie Sędziego Kazimierza Borysa, przesłuchał niżej wymienionego w charakterze świadka bez przysięgi. Po uprzedzeniu świadka o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania świadek zeznał, co następuje:
| Imię i nazwisko | Mieczysław Rafalski |
| Wiek | 37 lat |
| Imiona rodziców | Tadeusz i Zofia |
| Miejsce zamieszkania | Jedlnia-Letnisko, ul. Rampowa 3 |
| Zajęcie | urzędnik |
| Wyznanie | rzymskokatolickie |
| Karalność | niekarany |
| Stosunek do stron | obcy |
Dnia 19 września 1942 r. zostałem aresztowany przez gestapo w pociągu na linii Radom–Skarżysko, na stacji Rożki koło Radomia. Aresztowanie nastąpiło w związku z zabiciem przez nieznanego mężczyznę jakiegoś Niemca w pociągu. Oprócz mnie aresztowano wtenczas kilkanaście osób. Z Rożek, gdzie nas wysadzono z pociągu, zabrano nas do Radomia do gestapo, a następnie do więzienia. Razem ze mną został aresztowany w pociągu Kazimierz Kapel, lat około 50, urzędnik kolejowy. Później przyprowadzono do celi, w której ja siedziałem, Bołdoka Józefa, Władysława Janiaka, Ryszarda Kiełbowskiego, Jana Prokopa, Kurysa, Rzeszota i innych, których nazwisk obecnie sobie nie przypominam.
W październiku 1942 r. został wywołany z celi na korytarz Kapel i tam, jak nam po powrocie opowiadał, sfotografowany. Później powtórzyła się ta sama historia z Bołdokiem. Pozostałych więźniów, którzy byli pracownikami Fabryki Broni, nie fotografowano.
Pewnego dnia wyprowadzono wszystkich wyżej wymienionych więźniów z celi. Nie pamiętam dokładnej daty tego faktu. Więźniowie ci nie powrócili więcej do celi. Jak się później dowiedziałem, zostali oni straceni na szubienicy.
Kapel pracował tuż przed aresztowaniem go w firmie inż. Nadolskiego razem ze Stefanem Bołdokiem.
Konkretnych powodów aresztowania i stracenia wyżej wymienionych Polaków na szubienicy nie znam.
Podczas badania w gestapo bito więźniów w nieludzki sposób, kazano zeznawać na kolanach, wieszano za ręce itp. Zarzucano nam, a przynajmniej mnie, przynależność do organizacji i czytanie gazetek.
Po dwóch miesiącach zostałem zwolniony. Zwolnienie zawdzięczam przypuszczalnie temu, że konsekwentnie zeznawałem podczas badania zawsze jednakowo, a ponadto rodzina moja starała się mnie wydobyć z więzienia drogą okupu.
Odczytano.