Alfreda Jakubczyk
kl. VI
Publiczna Szkoła Powszechna III st. w Chęcinach
Co mówią nam wspólne mogiły
Ojczyzna nasza przeżyła pięć i pół lat niewoli niemieckiej. Wiele miast, miasteczek i wiosek, dawniej życiem kwitnących, obróciła ręka hitlerowskiego najeźdźcy w gruzy i zgliszcza. Wiele osiedli, tak gwarnych przedtem, opustoszało, a dziś wyciągają ku niebu [jedynie] ramiona kominów. Wiele zniszczenia pozostawił wróg za sobą, ale największym [były] setki tysięcy pomordowanych, którzy zginęli tylko dlatego, że czuli się Polakami, że kochali nad życie swą Ojczyznę. Po lasach, polach i cmentarzach leżą cicho bohaterowie we wspólnych mogiłach, zamordowani przez niemieckich zbirów, często w okrutny sposób. Co dzień słyszymy o odkryciu coraz to innych wspólnych grobów, śladów barbarzyństwa niemieckiego, i wtedy mimo woli zaciskają się pięści na tego odwiecznego wroga polskości i Polski. Wróg ten bowiem, który zawsze głosił, że w ich kraju istnieje poszanowanie godności człowieka, okazał się nikczemnym zabójcą wielu istnień ludzkich. Patrząc na te groby pomordowanych, musimy o jednym pamiętać, że ta rzeź niewinnych nie poszła na marne. Będziemy szli waszym śladem, kochani bracia. Śpijcie cicho. My nigdy nie zapomnimy o was. Cześć wam, cisi bohaterowie!